door Ad Bastiaans (en namens Hylke en Menno Stokvis)

Na een redelijk resultaat in Hellevoetsluis – 3e van de 13 Folkboats – gaan wij, de gebroeders Stokvis en ik het opnieuw proberen in San Francisco. Opnieuw, want al eerder hebben wij – in 2007 – een poging gedaan om Nederland daar op de kaart te zetten. Die poging is toen beter benut door vader en zoon Hellman met Rob van Dongen, die het tot een  7e plaats schopten, terwijl wij met een 16e genoegen moesten nemen. Ook deze editie wilde Johan Hellmann het nog eens meemaken met zijn zoons Mat en Henrik, maar omdat Johan met een schouderblessure kampt en in een bestuursvergadering was afgesproken dat bij deelname door de NFC met slechts een boot(team), het lot zou beslissen, heeft NFC-voorzitter Ab Broshuis zich ook nog eens als gediplomeerd notaris gemanifesteerd en ons (mede ook bij gebrek aan andere belangstellenden) opnieuw naar San Francisco gestuurd.Heel erg fijn voor ons natuurlijk, maar ook een zware uitdaging, want zeilen zo ongeveer op de oceaan is wederom geen sinecure gebleken. Van alle bedreigingen in the Bay is stroom wel zo ongeveer de venijnigste. Het lijkt wel of de hele Pacific per dag twee keer heen en weer moet door een kiertje onder de Golden Gate Bridge. Vrijwel direct daarachter liggen dan ook nog eens rotseilanden als Angel Island en Alcatraz en enkele ver de baai in lopende rotspunten.  De stroomrafelingen zijn dan ook niet van de lucht en zorgen soms voor zeer turbulent water, zoals we dat onder de wadden bij de Richel ook wel zien. De wind is doorgaans vier maar in de middag loopt die regelmatig op tot vijf à zes en meer. Een enkele keer heb je tot in de middag het idee dat alles bij gebrek aan wind afgelast wordt, terwijl je je in de loop van de middag, als de wind even doorstaat afvraagt of je die dag nog wel thuiskomt. Maar zit je dan eenmaal weer in de luwte onder het noordelijk schiereiland, dan heb je ook maar weer zo een sleepje nodig, om de haven in te komen, omdat je op een oor op de stroom met geweld teruguit zeilt.

Onze tweede ervaring was dan ook even schrikken. Een team Duitsers en Denen brengt een eigen boot mee…! Wow, die laten niet met zich sollen. Was het twee jaar geleden al zo, dat een Duits team al vond dat hun loanboat een verkeerde mast had en er prompt een nieuwe op gezet werd; deze keer wilden zij die ergernis voorkomen en brachten zij hun eigen spulletjes mee. Alles in een container en hoppa. Inclusief een paar setjes zeilen en een licht weer fokje. Die komen  maar voor een ding…!  Daar hadden wij niet van terug met onze wedstrijdzeilen uit de vorige eeuw.
Toch was dat allemaal niet opgewassen tegen de enorme ervaring van de Amerikanen, die in their own lousy waters in their own lousy boats, with their own lousy crews jaar in jaar uit de baantjes draaien in hun woensdagavondcompetities en het water door en door kennen. Geen tackje te veel, geen meter te ver van de ton en fijne nieuwe zeiltjes om hoogte houden: frustrerend gewoon! Onze starts waren wel redelijk en regelmatig voorin, maar we konden steeds onvoldoende hoogte houden. Onze loanboat konden we maar moeilijk de schuld geven: bewezen betere prestaties in 2007 en ook nog eens beschikbaar gesteld door onze host en co-chairman van de regatta. De trim ook niet, want helemaal volgens de les en het boekje van Heino. Ondanks effectieve verbeteringen aan de lei-ogen en andere optimale trimverbetering mocht het niet baten. Het zal vast wel gewoon aan ons gelegen hebben: 18e van de 19 en evenals in 2007 konden wij gelukkig nog een Amerikaans team achter ons laten.
De Amerikanen houden van groots en zo ook de hele aanpak van het event met een waar ceremonieel vlaggenprotocol in de stijlvolle ambiance van The Corinthian Yachtclub in Tiburon, waar een indrukwekkende reeks foto’s van Commodores in houten vitrinekasten tussen allerlei coryfeeën gewag maakt van een lange geschiedenis als een van de eerste watersportverenigingen aan de westcoast. Een restaurant met enorm terras, waar Michelin volgens mij best een ster aan zou willen toekennen en dat alles met een fabelachtige bayview met daarachter de skyline van San Francisco en de Golden Gate Bridge: geen wonder dat clubleden daar nooit meer weg gaan. De wachtlijst voor een vaste ligplaats is dan ook zeventien jaar. Onze huisvesting was wederom een fantastische beleving. Een sfeervolle typisch Californische houten woning op palen met een steiger direct aan het water op klein schiereilandje Point Richmond. Onze host heeft naast een Folkboat ook nog een Grand Banks en voer elke dag met ons naar de overzijde van de baai, van waaruit de wedstrijden werden georganiseerd en waar ‘s avonds eerst bij terugkomst het dagelijkse regatta-beer wordt getapt en de wedstrijden nog eens dunnetjes worden overgedaan…… Hoewel het elke dag feest is wordt de week ook nog eens met een awards-diner  and dancing – jasje, dasje -afgesloten.  De veertiende editie zit er dan al weer op en ik mag van harte hopen, dat de NFC voor de vijftiende in 2011 weer uitgenodigd zal worden. Het zou leuk zijn als er dan een team uit wedstrijdkwalificaties kan worden afgevaardigd. Zo’n week vliegt natuurlijk om en voor je er erg in hebt vlieg je al weer naar huis.